Bazı ebeveynler çocuklarını kontrol etme yerine, davranışlarının kendiliğinden düzeleceği umuduyla onları görmezden gelmeye çalışırlar. Ama bu davranışlar genellikle, kendiliğinden düzelmez. Birçok ergenlik çağındaki çocuk yalnız bırakılmak istese de gerçekte bazı rehberliklere ihtiyaç duyar ve bunları ister. İhmal bir başka dar görüşlü ebeveynlik yöntemidir. Birçok biçimde görülse de birçok ihmalkarlık biçimi, soğukluk, duygusal bakımdan ulaşılmaz olma, iletişim eksikliği, bilgisizlik veya yanlış yönlendirilmiş inançlar nedeniyle ortaya çıkar. Bazen ihmalkarlığın, bir çocuğun fiziksel, duygusal veya ruhsal sağlığına tamamen kayıtsız olmak gibi çok ciddi biçimleri ortaya çıkabilir. Aşırı derecede korumak veya kurtarmak ebeveynlere görevlerini yaptıklarını hissettirir, çünkü çocuklarını acı çekmekten korurlar veya kurtarırlar. Buna karşın, çocukları kendilerine güvenmelerini sağlayacak deneyimlerden yoksun bırakırlar.
Ergenlerin, özellikle ergen erkeklerin ailelerinden ayrılmaya gereksinimleri olduğu veya bunu istedikleri söylense de, bu erkek çocuklarla ilgili tehlikeli bir söylencedir. Elbette kimlik ve büyümenin getirdiği sorunlarla mücadele eden gençler üzerimize hücum edecekler, hatta bazen bizi başlarından savmak isteyeceklerdir. Elbette evden uzakta biraz zaman geçirmeyi ve kendi birey duygularını geliştirmeyi arzularlar. Fakat oğullarımız seyrek olarak ilişkilerini kesmeyi, kendi başlarına olmayı veya bizden ayrılmayı isterler. Aslında erkek çocuklarımızın çoğunluğu umutsuzca anne-babalarına, ailesine ve genişletilmiş ailesine, koçlarına, öğretmenlerine, din adamlarına kendileri için orada olmalarına, değişmez durmalarına yine de esneklik göstermelerine ve hem dayanabilecekleri hem de arkasına geçebilecekleri yaşayan bir sevgi duvarı oluşturmalarına gereksinim duyarlar. İstedikleri ayrılmaktansa birey olmaktır. Sevecen ilişkiler ve daha olgun bir benlik oluşmaktadır; psikolojik göbek bağını kesmek yerine gererek uzatmak sağlıklı erkek ergenliği için gerekli olan şeydir.
Farika Teymur Artır