Kulluk, esas “yapmam gerekiyor” duygusu, inancı ile yapılandır. Zevk, işin beklenmeyen ve hedeflenmeyen neticesidir. İbadet, imanı besler. İman ise ebedi hayatı kurtarır, cennete, Cemalullah’a ulaştırır. Böyle çok pahalı bir neticeyi, cennetten kovulan şeytan ve onun maşası olan nefs-i emare elbette istemeyecek ve insanı en büyük şeref olan kulluktan alıkoymaya çalışacaktır. İşte burada yapılacak şey her şeye rağmen ibadete ve kulluğa devam etmektir.
İbadetler zevke ve isteğe bağlanmaz/bağlanmamalı. Fakat hedef hep iştiyakla ibadete, ibadetlerin başı olan namaza koşmak olmalıdır. Bu hedefe ulaşmak için de, ne olursa olsun ibadetlere devam edilmelidir. Devam ede ede ibadet bir gün insanın tabiatıyla bütünleşir ve artık insan ibadetlerdeki en ufak bir kusuru bile çok büyük bir eksiklik olarak duymaya başlar. Allah yardımcımız olsun.
