Mezhep imamları esasında mezhep kurmak için ortaya çıkmamışlardır ancak fıkıh ilmine ve diğer ilimlere vakıf olup halkın ihtiyaçlarına cevap vermeleri onları arkalarından gidilen insanlar haline getirmiştir. İslam tarihinde bir dönem vücut bulup daha sonra kaybolan mezhepler vardır ki bunlara münderis mezhepler denmektedir. Bu mezhepler, Abdullah b. Şübrüme (v.144), Abdurrahman el-Evzai (v. 157), Süfyan es-Sevri (v. 161), Muhammed b. Abdurrahman b. Ebi Leyla (v. 148), İshak bin Rahuye (Raheveyh, v. 238), Ebu Cafer Muhammed b. Cerir et-Taberi (v. 310), Leys b. Sa’d (v.175), Müzeni (v. 264), Ebu Sevr İbrahim b. Halid (v. 311) şeklinde zikredilebilir.
Bu mezheplerin varlıklarını devam ettirememesinin sebeplerini şu şekilde sıralayabiliriz: 1/ Bu mezhepleri daha sonraki zamanlara taşıyacak talebelerin ve bu mezhebi taklid eden müntesiplerinin olmaması, 2/ Bu mezhebin kurucu imamının görüşlerinin talebeleri tarafından yazıya geçirilmemesi, 3/ Bu mezheplerin bulunduğu bölgelerde devlet tarafından tercih edilip kullanılmaması. Bu sebepler çoğaltılabilir.
